We zijn beroemd!

Vanmorgen onder het genot van een koude douche hoor ik Tomas ineens Engels praten. Er stond een vrouw bij ons in het huisje. Zo nieuwsgierig als ik ben heb ik afgeluisterd en kwam ik erachter dat mam Serge ons aan het bezoeken was. De directrice van het St. Francis College. Ze stelde zich voor en vroeg of we mee wilden gaan naar de school. Nadat we ons klaar hadden gemaakt liepen we naar het ziekenhuis. Daar werkt de zoon van mam Serge die ons naar de school gebracht heeft. We reden ongeveer tien minuten. We reden weggetjes in waarvan je dacht dat je midden in de rimboe zat. Ik had dus geen fijn gevoel meer over onze stageplek!

Aangekomen op het St. Francis College blijkt het reuze mee te vallen. Het is een mooie school die er redelijk verzorgd uitziet. Eerst kregen we een korte rondleiding door de school en vervolgens mochten we gaan ontbijten. Ze hadden een heel Nederlands gerecht in elkaar gezet dat bestond uit brood met mayonaise. Mijn wens is uitgekomen! Gewoon witte mayonaise in de Filippijnen, haha! Wat wil je nog meer? Verder stond er nog fruit op tafel en geroosterd brood met cocktailsaus. Rare combinatie dacht ik maar het smaakte redelijk!
Nadat we ontbeten hadden, gingen we naar de aula van de school. De aula stond vol met stoelen en was ingericht als een kerk. We wisten niet wat we moesten verwachten want we hadden niet begrepen dat er een aantal kinderen de eerste heilige communie deden. Er waren alleen moeders bij deze dienst (waarschijnlijk omdat de vaders allemaal aan het werk waren.) Ook was er een pastoor aanwezig. Het was indrukwekkend om deze dienst mee te maken. Het is namelijk totaal anders dan in Nederland. Ze vieren hun eerste communie gewoon op school en geven god cadeautjes wanneer ze de hostie ontvangen. Apart dus! De meiden waren allemaal in witte jurkjes gekleed en de jongens in witte bloezen met daaronder een zwarte broek. Ze zagen er tiptop uit. De dienst duurde ongeveer een uur en was de moeite waard om bij te wonen.

Nadat wij de communie doen gaan we thuis meestal een feestje bouwen en komt er bezoek om je te feliciteren. Dit is in de Filippijnen niet het geval. De kinderen blijven gewoon op school en de moeders gaan naar huis. Waar de rest van de dag uit zou bestaan was voor ons ook een raadsel dus we lieten het maar op ons afkomen.
Mam Serges nam ons wederom mee naar de personeelsruimte om een hapje te eten. We zaten allemaal nog vol van het ontbijt maar uit goed fatsoen wilden we toch wel iets eten. Wat zagen we daar tot onze verbazing op de tafel liggen! Een speenvarken! Marissa was er meteen vies van maar Tomas en ik wilden het wel proberen. Spannend dat wel. Als je ziet op de foto hoe dit speenvarken geserveerd wordt begrijp je meteen waarom. Wonder boven wonder was het ook nog lekker. De Nederlandse spareribs kunnen er nog niet aan komen tippen. Nadat ik een botje geprobeerd had, moest ik ook even de huid proberen. Dat was raar maar wederom erg lekker. Het was een zeer harde laag met daaronder over het algemeen vet.

Nadat we het speenvarken geprobeerd hadden gingen we alweer snel terug naar de kinderen. We liepen naar buiten en zagen op het podium, gemaakt door de kinderen, “welkom leraren” staan. Hartverwarmend! Vervolgens werden we gevraagd om op het podium te gaan waar drie stoelen voor ons klaar stonden. We dachten echt: “wat gaat hier nou gebeuren?” Allerlei kinderen waren in verschillende groepen verdeeld met per groepje dezelfde kleding. Dat was al schitterend om te zien. De kinderen hadden stuk voor stuk een dans voor ons ingestudeerd. Een typisch Filippijnse dans om ons welkom te heten. We stonden perplex. Hoe lang hadden ze hierop geoefend en hoe goed is het maatgevoel van Filippijnse kinderen? Ongelooflijk. Op de foto’s kunnen jullie een indruk krijgen van hoe het eruit zag maar je had er echt bij moeten zijn. Ook hebben we filmpjes gemaakt maar omdat ik nog te weinig ruimte heb kan ik deze niet allemaal plaatsen. Deze verschillende dansen hebben uiteindelijk ongeveer 2,5 uur geduurd. Flink lange zit maar zeker de moeite waard. Ik had dit voor geen goud willen missen.

Ra, ra, wat gingen we na deze optredens doen? Juist! Eten! Voor de derde keer en we zaten nog vol van de vorige keer. Onze eerste vraag aan mam Serges was daarom ook meteen: “Hoe vaak eten jullie per dag eigenlijk?” Haar antwoord hierop was vijf keer per dag. Wederom niet te geloven. Vooral omdat ze allemaal geen grammetje vet hebben. Ook tijdens deze maaltijd hebben we nog een beetje gegeten van het speenvarken wat er toen nog minder aantrekkelijk uitzag. Helemaal open gesneden en we konden recht tegen de ingewanden aan kijken. Toen we er echt niks meer in kregen zijn we naar buiten gegaan om een beetje kennis te maken met de kinderen. Dit was echt met geen pen te beschrijven. Alle kinderen stormden op ons af en wilden met ons op de foto. We werden helemaal ondervraagd alsof we een persconferentie hadden. Die Filippijntjes zijn wel echt nieuwsgierig. Ze vragen je het hemd van het lijf maar wat een schatjes zijn het. Zo lief en sociaal! Dat maak je in Nederland niet in deze mate mee. We werden meteen geaccepteerd en als beroemdheden behandeld. Vandaar mijn titel.

’s Middags werden er typisch Filippijnse spellen aan ons getoond. Grappig om te zien! Het zijn namelijk heel andere spellen dan die wij in Nederland gewend zijn. Hier kan ik ook ontzettend veel over vertellen maar dan wordt mijn blog overdreven lang dus kijk maar gewoon op de foto’s. Deze spelletjes hebben ze ongeveer 2 uurtjes gespeeld. Bij een spel werden wij als visiters from the Netherlands gevraagd om mee te doen. Het was een spel waarbij je jezelf aan moest kleden en vervolgens een soort catwalkloopje moest maken. Daarna gaf je de kleren aan de volgende van je team en zo ga je door zoals een estafette.
Terwijl de spelletjes gespeeld werden, konden kinderen een valentijnsberichtje achterlaten bij de leraren en/of leraressen. Deze berichten werden dan voorgelezen door een microfoon. De Dutch teachers kregen veel liefdevolle briefjes. Allemaal in de trant van: jullie zijn zo mooi en lief dat we van je houden en je nooit meer zullen vergeten. Wederom hartverwarmend.
Aan het eind van deze spellenmiddag werden we weer naar de personeelsruimte gebracht en kregen allerlei lekkere vruchten toegediend. Een verse ananas, bananen en pomelo (ik weet niet precies hoe je het schrijft). Heerlijke vruchten! Ook dit is hier uiteraard vele malen lekkerder dan de “neppe” vruchten in Nederland! Daarna hebben we nog uitgebreid zitten kletsen met mam Serges en hebben we haar beter leren kennen. Ze wil ons volgend weekend meenemen naar haar eigen eiland “Samal!” Het witte strand waar wij uiteraard geen nee op zeggen. Dit wordt nog uitgebreid besproken!

Om een lang verhaal kort te maken heb ik echt een super fijn welkom gehad op onze stage. Hartverwarmend en mooi om te zien dat de kinderen je zo leuk vinden en meer over je willen weten. Ik heb na dit welkom nog meer zin in onze stage en kijk er echt naar uit om deze kinderen beter te leren kennen. Sommigen zijn nog verlegen anderen kwebbelen je de oren van je kop af. Eventjes voelde het alsof ik een beroemdheid was! Echt een mooie ervaring om zo gewaardeerd te worden.
Nu moet ik echt stoppen met typen want ik kan wel aan de gang blijven! Zo’n indrukwekkende dag zal ik niet snel vergeten. Ik hoop dat er nog veel van zulke dagen zullen komen!

Ik houd jullie op de hoogte van mijn avontuur!
Wilde eigenlijk nog wachten met een blog plaatsen maar dit vond ik wel de moeite waard om even te vertellen..

Tot schrijfs,
Liefs Evelien