Ja ja, mijn eerste bericht vanuit de Filippijnen

Lieve allemaal,

Hier, mijn eerste bericht vanuit de Filippijnen.
Maandagavond; Dusseldorf om 19.45 uur ingecheckt. In verband met mijn pootje kreeg ik ’n plaats vooraan in het vliegtuig zodat ik mijn voet omhoog kon leggen. Hier was echter net iets te weinig plaats voor dus na het eten heb ik aan de stewardess gevraagd of er andere mogelijkheden qua plaatsen waren. Toen heeft Evelientje twee stoelen langs elkaar voor haar alleen toegewezen gekregen. Lekker luxe en heerlijk geslapen. Na een vlucht van ongeveer 8 uur kwamen we aan in het chique Dubai. Ik strompelde het vliegtuig uit met mijn krukken en ra,ra wat stond er voor me klaar? Inderdaad, een rolstoel. Plop! Daar zat ik en werd ik samen met mijn klasgenootjes naar een ruimte gebracht waar mensen in chique fauteuils aan het wachten waren. Nergens hoefden we te wachten alle rijen reden we voorbij omdat ik invalide was. Het viel me al meteen op dat er alleen maar oude mensen zaten of mensen met een beperking. We mochten dus in deze luxe ruimte wachten omdat ik last had van mijn enkel. Ideaal toch? We hebben daarom ook meteen afgesproken dat er de terugweg sowieso weer iemand in de rolstoel zit.
Na een paar uur wachten in deze ruimte werd ik opgehaald (met een rolstoel) omdat we het vliegtuig in mochten. Onze reis van Dubai naar Manila ging beginnen. Deze heeft 9 uur geduurd en verliep niet zo voorspoedig dan de vorige. Ik kreeg veel minder beenruimte en kon absoluut niet slapen. Onderweg heb ik samen met Marissa en Tomas enkele spelletjes gespeeld maar ook dit ging op een gegeven moment vervelen.
Eindelijk in Manilla aangekomen moesten we ook hier weer wachten op de volgende vlucht. De binnenlandse vlucht van Manilla naar Davao. Deze heeft twee uur geduurd en was een kippetje. Ook hier werd ik weer met een rolstoel naar het vliegtuig gebracht en zorgden ze goed voor me.
Eindelijk we waren in Davao! Dan nu dr. Robillio ontmoeten! We haalden onze tassen op en werden naar buiten gereden. Daar aangekomen zagen we allerlei bordjes maar geen bordje met onze naam erop. We liepen door naar de parkeerplaats. Dr Robillio kwam er net aan. Hij had twee gezellige verpleegsters meegenomen. We zijn in Robillio’s auto gestapt en naar Calinan gereden. In de auto schrok ik toch wel even. Jezus wat zijn ze hier arm. Ik moest echt even slikken en vond het indrukwekkend, mooi en heftig om te zien hoe de mensen ’s morgens om 6.30 uur al over straat renden. Ook moest ik even drie keer kijken hoe het verkeer hier kriskas door elkaar heen reed. Hier ben ik inmiddels aan gewend maar dit is wel echt schrikbarend om te zien. Ze hebben geen regels. Als je niet botst is het altijd goed. Wat een chaos zeg! Al toeterend rijden ze kriskras door elkaar heen.
Eenmaal in Calinan aangekomen kregen we eerst een boterham met pindakaas en werden we voorgesteld aan het personeel van de keuken van het ziekenhuis. De keuken is ook erg primitief en de afwas wordt gedaan door kleine kinderen. Indrukwekkend om te zien.
Nadat we ontbeten hadden bracht dr. Robillio (Ruben) ons dan eindelijk naar ons huisje. Oei, dat was wel effe spannend. Het huisje ligt zoals verwacht inderdaad langs het ziekenhuis. We kwamen binnen en werden geconfronteerd met een primitief ingericht huisje met over het algemeen fluorgroene vloeren. Even een paar keer knipperen en we waren er alweer aan gewend. In het huisje staan welgeteld twee stoelen en een driezitsbank. Deze meubels zijn gemaakt van bamboe en zitten ontzettend hard.
Door gelopen naar de “badkamer.” Wat een drama; een toilet op ongeveer 30 cm hoogte vanuit de grond en een douchekop met koud water. Op het toilet zit geen bril en kan niet doorgespoeld worden. We mogen dit handmatig met een emmer doen. Effe schrikken maar ook dit went hopen we maar.
Nadat we een beetje van de schrik bekomen waren, rustten we lekker uit en gingen in onze hoogslapers liggen om een beetje te slapen. Marissa en ik hebben twee hoogslapers tegen elkaar aangeschoven waar Tomas onder ligt. De matrassen zijn redelijk hard maar ik had het erger verwacht dus dit was stiekem een kleine meevaller. ’s Avonds werden we wakker en gingen naar de stad Calinan. Daar hebben we een internetcafé gezocht en vonden er een. Na ongeveer een uur chatten had ik nog geen weblog getypt! Oeps! Dit moesten we dan maar thuis doen. Thuis toevallig Tomas’ laptop aangesloten waardoor we tot onze verbazing ontdekte dat we wel degelijk internetverbinding konden krijgen vanuit ons huisje. Wat een geluk! Beter konden we het niet wensen.
Gisteravond zijn we rond half 12 naar bed gegaan. Ik kon maar niet slapen en om half 3 werden Marissa en Tomas gelukkig ook wakker. We hebben tot half 7 liggen kletsen en zijn toen vanmorgen voor de eerste keer onder de koude douche geweest. Zo snel heb ik nog nooit gedoucht. Brr.. wat koud! En als je pech hebt, heb je je net ingezeept en is het water op. Ook dit heb ik allemaal overleefd.
Wederom zijn we gaan ontbijten in het ziekenhuis. Daarna hebben we de tricycle gepakt en zijn naar Calinan gegaan. Daar hebben we de L300 (bus) gepakt en hebben ons naar Davao laten brengen. In Davao hebben we rond gelopen (zonder krukken J) en zijn we uiteindelijk naar de shopping mall gegaan. Eventjes dacht ik dat ik weer in Europa was. Het is een groot winkelcentrum met een mega grote supermarkt en veel kledingwinkeltjes. Ik heb me wel vermaakt dus. Nadat we het een beetje gehad hadden in de SM hebben we pizza gegeten en zijn we weer naar ons huisje vertrokken. Hier ben ik momenteel een blog aan het typen voor op mijn site.
Kortom mijn eerste indruk over de Filippijnen is erg wisselvallig. Het is een zeer mooi land met sociale mensen maar de armoede is echt vreselijk hier. Krotten van huizen maar zo’n tevreden en sociale mensen. Daar word je wel even stil van. Wanneer je hier als Nederlanders rond loopt kijken ze je aan alsof je van een andere planeet komt. Meteen beginnen ze te glimlachen en mensen die het lef hebben vragen zonder pardon wat we komen doen en waarom we voor de Filippijnen gekozen hebben. De luxe missen is even wennen maar ook dit komt goed. Het weer is hier overigens drukkend warm. Rond de 33 graden met af en toe een bui. In Nederland vind je het erg wanneer het gaat regenen hier is het heerlijk verfrissend. We hebben gelukkig airco op onze slaapkamer. Weliswaar geen goede maar beter dan niks. Nu maar hopen dat ik de komende nachten door de herrie van dit ding heen kan slapen, dan ben ik tevreden!

Jullie horen snel weer van me!
Bedankt voor de lieve smsjes en reacties!
Tot snel,
Kus Evelien