Geluk bij een ongeluk!...

Zo, jullie zullen wel denken waar hangen Evelien en Tomas toch uit? We hebben een vermoeiende en vooral indrukwekkende tijd achter de rug waardoor onze weblog erbij is ingeschoten. We gaan even een heel stuk terug en beginnen bij onze laatste paar dagen in Calinan.

De laatste zaterdag die we mochten doorbrengen in Mindanao, hebben we een bezoek gebracht aan het moeder Teresa huis in Davao. Dit is een weeshuis waar veel kleine baby’tjes in een donkere kamer in hun wiegje liggen. Ook zijn er weeskinderen van 3 t/m 12 jaar. Toen we de Den Haagse mensen spraken over het weeshuis, adviseerden zij ons om fruit en rijst mee te nemen. De verzorgers (nonnen) hebben gebrek aan geld en kunnen weinig rijst en/of fruit betalen. Wij zagen ook dit weer als een goed doel voor ons (laatste) sponsorgeld. Voordat we hen bezochten hebben we 150 kilo rijst gekocht, 10 kilo bananen en al het Filippijnse fruit wat je maar kunt bedenken. Ook hebben we voor de baby’s speelgoed gekocht wat we aan hun wiegje gehangen hebben. De kinderen waren hier erg blij mee.
We kwamen in de donkere kamer binnen en zagen allemaal kleine baby’s in hun wieg liggen. Toen ze ons zagen, stonden de meesten op en deden hun armpjes omhoog met het gebaar dat ze geknuffeld wilden worden. Wij hebben alle schatjes eventjes uit hun wiegje gepakt en flink wat aandacht gegeven. Mooi om te zien hoe deze kinderen reageren. Je ziet in hun oogjes dat ze het nodig hadden en dat ze voelen dat ze gewaardeerd worden. Het moeilijkste aan dit bezoek was de baby’s een laatste knuffel geven en terug leggen in hun bedje. Echt hartverscheurend hoe ze toen begonnen te huilen

Onze laatste dag in Calinan hebben we besteed aan de kinderen van de Summercamp. We wilden voor hen, als afscheid, een leuke dag organiseren. Dit is ons gelukt. We hebben de kinderen een onvergetelijke dag bezorgd. ’s Morgens hebben we de kinderen opgehaald met een busje en samen met enkele ouders naar de Gabfarm gebracht. Dit is een Filippijns “pretpark.” Wanneer je in Nederland aan een pretpark denkt, denk je aan leuke attracties. Dit is echter in de Filippijnen niet het geval. Een pretpark bestaat uit een natuurgebied met daarin een aantal bankjes en beelden. Wij waren hier dus niet zo enthousiast over maar de kinderen vermaakten zich kostelijk. Ten slotte was dat het belangrijkste. Na het bezoekje aan de Gabfarm reden we weer met hetzelfde busje naar de Coca-Cola fabriek. Hier werden we een uur rondgeleid en konden de kinderen gratis een colaatje drinken. Ook dit vonden ze geweldig! Na deze rondleiding zag je wel aan de kinderen dat ze ontzettend moe waren. Met die hitte en al dat wandelen is dat natuurlijk ook niet gek. We stelden voor aan de kinderen om i.p.v. een ander pretpark naar de bioscoop te gaan. Wauw, dat vonden ze leuk! Sommige kinderen waren namelijk nog nooit in de bioscoop geweest. We hebben de film “Monsters vs. Aliëns” bekeken. Als afsluiting hebben we met z’n allen gegeten bij de Jollibee. Dit is een soort MC maar dan o.a. met rijst. Na een heerlijke maaltijd kregen we een bedankje en hebben we afscheid genomen.
Na deze vermoeiende dag hebben we ons duikbrevet gehaald. Alle oefeningen hadden we al voldaan alleen de toets restte nog… Het duikbrevet is binnen dus!

En toen begon dan eindelijk onze rondreis. Ons eerste vliegtuig vertrok vanaf Davao naar Cebu. In Cebu was weinig te beleven dus we zijn meteen met de boot naar Bohol gevaren. Over mijn avonturen in Bohol kan ik een boek schrijven maar hieronder heb ik het proberen “kort” samen te vatten:





Zaterdag 11 april hadden we lekker een nachtje geslapen in ons luxe resort. Ideaal, een huisje met een eigen fornuis, zwembad voor het balkon en het belangrijkste van al een WARME douche. We waren deze dag van plan om een motor te huren en hierop naar de Chocolate Hills te scheuren. We konden een motor bij ons resort huren voor 5 euro per dag. Even voor de duidelijkheid, met een motor bedoel ik ook echt 'n schakelmotor zoals we die in Nederland ook over de straat hebben racen. Eenmaal de motor gehuurd, uitgevonden hoe we moesten schakelen en vervolgens aan onze tocht naar de Chocolate Hills begonnen. Dit was een flinke trip. Toen we veilig en wel weer thuis waren zagen we dat we 160 kilometer exact gereden hadden. Ongeveer 80 k/m per uur. Het was echt super vet en ik WAS helemaal fan van mijn motortje.
Zondagmorgen besloten we met de motor te gaan ontbijten aan het strand. Toen we bij de motoren aankwamen zagen we tot onze schrik dat Tomas' band lek was. Oeps, deze moest nog eerst gemaakt worden voordat we weer verder gingen toeren door Bohol. Na ons ontbijt waren we namelijk van plan om het mooiste strand van Bohol op te zoeken. Tussendoor moesten we dus eerst terug naar het Resort om Tomas zijn motor op te halen. Affijn, dit ging allemaal goed! Betaald en aan onze rit naar het mooie strand begonnen. Toen we ongeveer vijf minuten op de motor zaten, kwamen we bij een bocht aan....
Ik reed absoluut niet hard, ik schat 50 k/m per uur. Voordat ik aan deze bocht moest beginnen heb ik een gat over het hoofd gezien dat in de weg zat. Ik reed dus doodleuk door dit gat en verloor de macht over het stuur. ENG! Ik gilde en dacht echt dat ik dood ging (in de Filippijnen overleeft namelijk niemand een motorongeluk) Op de motor reed ik i.p.v. dat ik een bocht maakte zo rechtdoor de berm in. Daar wilde ik remmen maar op de een of andere manier lukte dit niet. Waarschijnlijk omdat ik in paniek was. Toen ik eindelijk mijn motor tot stilstand kreeg vloog ik zelf 10 meter verder en plofte daar neer op de grond. Op mijn buik. Tomas en Marissa zagen het gebeuren en zij zeiden dat ik heel raar gewoon op de grond vooruit schoof en geen moeite deed om me te verdedigen. Waarschijnlijk omdat ik dacht dat dit toch geen zin had. Ik lag op de grond, had gelukkig een helm op en probeerde rechtop te gaan zitten. Alles deed pijn en echt niet overdreven ALLES zat onder het bloed. Tomas en Marissa kwamen eraan gerend en ook ongeveer de helft van de Boholse bevolking kwam even kijken wat er gebeurd was. Marissa schreeuwde: Ambulance, Ambulance, Ambulance. Dus een Filippijn probeerde een ambulance te regelen zodat ik snel naar het ziekenhuis vervoerd kon worden. Echt een hel, ik had overal pijn en voelde dat mijn kaak en pols niet goed zaten. Nadat de ambulance gebeld werd kreeg ik 't bericht dat er geen ambulance available was. Ik raakte nog meer in paniek en wist echt van de pijn niet meer wat ik moest doen. Ik moest en zou z,s.m. naar het ziekenhuis gebracht worden. Ze regelden een tricycle voor me maar hier gingen Tomas, Marissa en zelfs ik niet mee akkoord. Ik moest dan opgevouwen in zo'n motor met een soort zijspan gaan zitten. Nou, iedereen snapt natuurlijk wel dat dat geen succes is. Na enkele minuten pijn en paniek kwam er een man aan die me wel naar het ziekenhuis wilde brengen. Ik werd rechtop in de auto gezet, kreeg warm water en had Tomas naast me zitten die telkens tegen me praatte omdat ik bij bewustzijn moest blijven. Het enige wat ik telkens uit kon brengen was: "mijn pols, mijn kaak en how far?" Dertig minuten op afstand van de plek van het ongeval lag het ziekenhuis. Jezus, dit waren de langste 30 minuten van mijn leven. Overal bloed en veel pijn. Ook ging deze man nog effe vrolijk zijn tank vol gooien voordat hij mij naar het ziekenhuis bracht.
Na deze vreselijke 30 minuten kwam ik aan in het Ramiro Hospital te Bohol. Een groot ziekenhuis. Ik werd uit de auto gedragen en mocht in een rolstoel gaan zitten. Hiermee werd ik vervoerd naar de Emergancyroom. Daar was een zuster die effe op haar elfendertigst een kamer steriel voor me ging maken. Ondertussen werd ik vanuit de rolstoel geïnjecteerd tegen de pijn. Ze maakte ook terwijl ik zat alle wonden schoon met jodium. Ik dacht dat ik door de grond zakte. Toen ik dit eenmaal achter de rug had moest ik foto's gaan maken. Eerst van mijn pols, vervolgens van mijn kaak. Dit bleek allemaal "goed" te zijn. Na de foto's was het tijd om de wonden onder handen te nemen. Ik werd op een operatietafel gelegd en werd helemaal ingewikkeld met doorzichtige plastic folie met wat gaasjes en zalf. Erg vaag maar het voelde wel goed op dat moment. De wond aan mijn kin kon echter niet zomaar verbonden worden. Deze moest gehecht worden. De snee was ongeveer 2,5 centimeter lang en een halve pincet diep :| Na acht injecties was mijn kin inmiddels verdoofd. Ze konden aan de slag. Een hechting hebben ze in de wond gedaan, de ander er bovenop. De dokter heeft het litteken zo bijgesneden dat het een mooie "rechte" lijn is. Ik persoonlijk vind het meer op een Nike-teken lijken.
Toen mijn wond dichtgehecht was mocht ik naar mijn kamer. Ze hadden al bij Tomas in het oor gefluisterd dat ik minstens twee nachten moest blijven. Van de spuiten die ik allemaal gehad had werd ik heel high en voelde niets meer van de pijn. Wel lachen, ik heb echt grappen uit zitten halen met de dokter en Marissa en Tomas gingen bijna van hun stokje. Jammer dat ik de foto's niet mee kan sturen. Ik heb namelijk een foto van mijn kin terwijl ie helemaal open ligt.
Eenmaal op mijn kamer aangekomen had ik veel pijn en was ik ontzettend moe. Tomas en Marissa mochten deze nacht ook in het ziekenhuis blijven. Tomas had een fijne privekamer geboekt met TV, koelkast en telefoon. Ideaal. Het bedje waar ik in moest slapen, sliep goed. Het bedje van Marissa was echter niet zo'n succes.
Telkens als ik bijna in slaap viel schrok ik en had ik weer het idee dat ik weer op de motor zat. Ik heb de nacht van zondag op maandag daarom erg onrustig geslapen. Veel pijn en telkens piekeren over wat er gebeurd was.
's Morgens werd ik wakker met ongeveer vier verplegers op mijn kamer. Ze kwamen vertellen dat het tijd was om het "verband" eraf te halen en te douchen.
Toen Tomas en Marissa die dag erna weg waren lag ik eenzaam op mijn kamertje tv te kijken. Tot er opeens een verpleger me op kwam halen om een foto te maken van mijn kaak. Dit gebeurde staand. Later op de middag werd ik wederom opgehaald en naar beneden gebracht. Toen moest ik door een MRI-scan. Vervolgens werd ik weer naar boven gebracht en had ik gelukkig wat gezelschap van Tomas die inmiddels terug was met de rekening van mijn kapotte motor. Het bedrag luidt €80 euro dus dit kost geen kapitalen.
's Avonds kwam de bottendokter op bezoek met het bericht dat mijn pols gebroken is en mijn kaak geopereerd moet worden. Op de foto's was namelijk duidelijk te zien dat ik een breuk had in het bot op hoogte van mijn oor. Ik schrok me rot want dit had ik uiteraard niet verwacht. Ons vliegtuig zou namelijk die volgende dag(dinsdag 14 april) vertrekken naar Boracay. Het volgende eiland dat op onze planning stond. De bottendokter adviseerde mij om me woensdag te laten opereren en vervolgens vrijdag alweer naar huis kon. Ook zei hij dat ik het natuurlijk kon laten genezen maar dan zou ik 6-8 weken niet kunnen eten en veel pijn hebben. Ik helemaal in dubio en verschillende telefoontjes met Nederland gepleegd. Ik moest vanmorgen zeggen wat ik besloten had. Gelukkig heeft iemand het nemen van de beslissing wel gemakkelijker gemaakt. We hebben dokter Robillo gebeld. De directeur van het ziekenhuis in Calinan. Hij adviseerde me om het in Nederland te doen en gewoon de laatste twee weken proberen te genieten van mijn vakantie. Het materiaal is namelijk veel beter in Nederland en sowieso heb ik dan meer tijd om rustig te genezen.
Na drie dagen ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ons reisje naar Boracay ging ons dus aan de neus voorbij. Marissa was ondertussen al naar Boracay vertrokken en heeft gewoon de vlucht gepakt die gepland stond. Tomas en ik baalden als een stekker en kwamen op het idee om onze reis voor een week te verlengen. Zodat we ook Boracay gezien hebben voordat we de Filippijnen verlaten. In overleg met de school is het goed gekeurd en hebben we geluk bij een ongeluk. Tomas en ik komen namelijk niet 1 mei terug maar 9 mei. Dit scheelt weer een paar daagjes en zoals jullie misschien wel merken aan onze verhalen vermaken we ons nog prima.
De rest van ons verblijf in Bohol heb ik nog een paar bezoekjes gebracht aan het ziekenhuis ter controle. Alles was goed en ik mocht van de dokter mijn reis voortzetten.

Na een paar dagen zijn we op dinsdag 21 april aangekomen in Palawan. Het eiland waar we hoge verwachtingen van hadden. Puerto Princesa waar we een pension geboekt hadden. Uiteindelijk bleek dat het pension afgelegen lag. We vroegen naar het dichtstbijzijnde strand maar dit was ver te zoeken. Zelfs een tricycle kon ons hier niet naartoe brengen. De dag daarna hebben we daarom ook besloten iets te ondernemen. Wij zijn naar ‘’The underground River’’ geweest. Dit is DE bezienswaardigheid van Palawan. Het is de grootste onderwater rivier van de wereld. Ongeveer 9 kilometer lang. We hebben hier met openmond zitten kijken terwijl we in een bootje rond werden geleid. Hier hebben we geen foto’s van, tot onze spijt waren we de camera vergeten. Balen!
De volgende dag werden we om 7.00 uur opgehaald. We gingen Island Hoppen! Verschillende onbewoonde eilanden hebben we bezocht. Het was echt super! We werden met een bootje naar de mooiste eilanden gebracht van de Honda Bay! Ook kregen we hier onze lunch en mochten we snorkelen en visjes voeren. Helaas kon Evelien nog niet zwemmen en heeft zij tijdens deze activiteiten lekker van het uitzicht genoten! Ook niet verkeerd dus. Bekijk de foto’s maar, die zeggen waarschijnlijk al genoeg.

Vrijdagmorgen om 6.00 uur zaten we al aan het ontbijt. Om 6.30 uur werden we wederom opgehaald. Dit keer niet voor een leuk tripje maar voor een busreis van 7 uur. Gelukkig hebben we allebei geen last van wagenziekte; anders hadden we het gegarandeerd gekregen. Wat een gehobbel.. Het eerste uur hadden we een heerlijke “luxe” verharde weg maar daarna was het echt een drama. Alleen maar zandweggetjes en om de vijf meter een bocht.
Na zeven uur kwamen we dan eindelijk op plaats van bestemming aan: “El Nido.” De mooiste plaats van Palawan. Het ligt in het noorden van het eiland en is werkelijk een sprookje. Eenmaal aangekomen werden we naar ons pensioen gebracht. Hier hebben we een terrasje gepikt en kwamen we tot de ontdekking dat we geld moesten pinnen. Oké, op zoek naar een pinautomaat dan maar! Eerst even navraag doen waar we precies heen moeten lopen… Ai, geen pinautomaat?! Wat nu? We vroegen naar de dichtstbijzijnde bank. “No bank, no bank in El Nido, only in Puerta Princessa!” We schrokken wel effe want hier kwamen we net met dat hobbelbusje vandaan. 7 uur weer terug? Wat een drama! Totdat we in een cafè aankwamen met een Zwitserse eigenares. Na lang zoeken en telefoontjes met Nederland kwamen we tot een oplossing. We besloten geld over te maken naar de Zwitserse vrouw zodat zij dat bedrag aan ons kan betalen. Gelukkig vond de vrouw dit goed en hebben we nu wat meer zekerheid. Alhoewel, het geld nog niet is overgemaakt. We hopen dat het morgen op haar rekening staat, anders hebben we een groot probleem en moeten we hier in El Nido blijven. Wat voor ons natuurlijk geen straf is ;)
Ook hier in El Nido hebben we een poging Islandhopping gewaagd. We mochten gaan snorkelen en kwamen weer op fantastische strandjes. Het snorkelen was super. Zo’n helder water met een zicht van ongeveer 30 meter schatten we. Geweldig. Ook hier hebben we een paar fotootjes van geschoten dus het is het kijken waard!

Nu is het tijd om naar dromenland te gaan. We verblijven op dit moment ook in een hotel waar je U tegen zegt. Schitterend; een bed met uitzicht op het strand en dan niet door een glazen raampje maar door een hele glazen wand. Ja, je gelooft je ogen niet als je hier ’s morgens wakker wordt. Soms denk je dat je nog droomt.

Zoals jullie wel kunnen lezen waren het weer flink wat belevenissen de afgelopen weken. De rondreis bevalt ons, na omstandigheden, ontzettend goed en ook hier zouden we nog wel een half jaartje mee door kunnen gaan. Gelukkig dat we het met een weekje hebben kunnen verlengen!

Sorry, voor de mensen die zolang op onze verhalen zitten te wachten maar daarom dit keer een extra lang verhaal! Wij hopen dat jullie dit weer met veel plezier zullen lezen en zien vol verwachting jullie reacties tegemoet.

Liefs vanuit het zonnige El Nido,
Evelien en Tomas