Jarig zijn op de Antillen, dat zou iedereen willen

En nu gaat het mis! Nu pas ik me te goed aan aan de Antilliaanse Cultuur. De week is bijna om en ik heb nog steeds geen blog online gezet. Dit keer heb ik wel een heel goed excuus, vind ik zelf.. Ik heb namelijk gisteren op dit tropische eiland mijn verjaardag mogen vieren en wat een feest was dat! Allereerst iedereen bedankt voor de lieve felicitaties.. Fijn dat er terwijl ik aan de andere kant van de wereld zit, nog steeds aan me gedacht wordt. Woensdagnacht heb ik samen met mijn lieve huisgenoten mijn verjaardag ingeluid bij Cabana Beach.. Om 0.00 uur klonk het bekende Happy Birthday en toen kwamen ook de sterrenflitsers en cocktailtjes tevoorschijn. De volgende dag werd ik weer om 7.00 uur op stage verwacht dus nadat het 0.00 uur was, zijn we al snel naar huis gegaan. Op stage was het ook heel leuk. Ik had alleen tegen mijn stagebegeleidster verteld dat ik jarig was, maar tijdens het gebed vroeg in de ochtend klonk ineens: “Heer, bescherm juffrouw Dinghs die vandaag haar verjaardag mag vieren, Heer, schenk haar de zon die zij graag op haar wil laten schijnen, Heer waak over haar.” Ik dacht: oh, nee! Nadat het vijfminutenlange gedicht dan eindelijk ten einde kwam, klonk al snel: “Juffrouw Dinghs, bent u vandaag jarig?” Mijn stagebegeleidster zette de eerste noot in en daar zaten mijn stoere boys de Papiamentse versie van Lang zal ze leven te zingen. Toch wel een beetje kippenvel. De jongens die normaal gesproken helemaal onderuit gezakt in de schoolbanken liggen met hun hoofd op de functionele schooltassen, zaten nu ineens op het puntje van hun stoel enthousiast mee te zingen en te klappen. Daarna zongen ze nog een ander liedje in het Papiaments. Ik had er al mijn vraagtekens bij toen ik de vieze grijnzen bij de studenten op het gezicht zag, en dit bleek niet geheel onterecht. Ze zongen namelijk een liedje waarin ze de boodschap brachten dat ze taart wilden en dat ze als ze dit niet zouden krijgen het lokaal zouden verlaten. Oh, oke.. Jammer, want ik heb niks voor ze! De hele les heb ik samen met mijn begeleidster volgehouden dat de traktatie aan het einde van de les zou komen. Aan het einde van de les waren de studenten, in tegenstelling tot andere lessen, dus ook klaarwakker. Ships! Mijn stagebegeleidster vroeg ze om in rijen op te stellen. Als verrassing mochten ze namelijk lekker koud (gratis) water uit het fonteintje drinken.. Haha, oeps, lekker karig. ’s Avonds gingen we ter ere van mijn verjaardag met de hele groep uitgebreid uit eten. We zijn naar TuTu Tango geweest en het was verrukkelijk. Toen we de bon vroegen, kwam er een serveerster met de boodschap dat ene Evelien niet hoefde te betalen. Verbaasde Evelien keek rond en wilde weten wie van deze groep dit mij cadeau had gedaan. De serveerster wist mij te vertellen dat er ’s middags een mevrouw was geweest die dit voor mij betaald had. Na wat beschrijvingen bleek dit mijn stagebegeleidster te zijn! Aaah, wat een verrassing en wat lief!!!
Voor de rest heb ik een rustige week achter de rug. Ik heb wel veel lessen gegeven maar het voelt echt heel normaal om hier les te geven. Waar ik er in Nederlands hoogstens drie achter elkaar mag geven, geef ik er hier met gemak vijf. Dat komt waarschijnlijk omdat ze hier nauwelijks voorbereidingen treffen. Ik kan het niet zonder deze voorbereiding maar het vergt wel minder tijd dan in Nederland. Ik mocht bijvoorbeeld lesgeven over de sollicitatiebrief. Heel ijverig had ik een PowerPointje in elkaar gezet en deze ijver was niet voor niets. De leerlingen hebben nog nooit zo goed opgelet. De school is dan wel in het bezit van SMART-boards maar ze maken er geen optimaal gebruik van. Aan het einde van de les kreeg ik dan ook het compliment: “Juf, interessant gemaakt die les, is dat moeilijk?” Aah, schattig! Nu dit zo goed bevallen is, ga ik vaker dit initiatief tonen. Heel vaak gaat het helaas niet meer lukken, want over twee weken zit mijn stage op het Frater Aurelio SBO er alweer op :(. Verdorie! Wat vliegt die tijd en verdorie, wat heb ik het nog steeds naar mijn zin!

Aanstaande zondag mag dan eindelijk mijn kinderwens in vervulling gaan want het mooiste cadeau dat ik gisteren heb ontvangen, is toch wel dat van pap en mam.. Ik mag namelijk op hun kosten met de dolfijnen gaan zwemmen. Wauuuw, YES!
Volgende week zal ik de blog weer wat later plaatsen, maar dit komt doordat er aanstaande woensdag vanuit stage een viering is in het World Trade Centre. Deze wil ik in mijn volgende blog verwerken want het lijkt me zeer indrukwekkend. Het is een spirituele ochtend met voordrachtjes die gedaan worden door de leerlingen. Zang, dans, muziek etc. Een lekker cultureel dagje dus.

Voor mensen die maar vijf minuten tijd hebben, is deze blog weer te lang.. Dus ik ga maar snel mijn biezen pakken en op naar het strand.. Poeh, zo’n vrije dagen ga ik in Hollandia wel missen!

Paso un dushi weekend!

Liefs Evelien