DONEER NU!

Tot mijn grote spijt moet ik jullie allereerst verwittigen dat het niet gelukt is om foto’s te uploaden. Dit omdat ik iets te reislustig ben geweest de afgelopen tijd waardoor mijn fotoruimte op is. Ik baal er enorm van omdat jullie, trouwe lezers, natuurlijk op het puntje van jullie stoel zitten te wachten op die adembenemende foto’s. Ik hoor dat thuis de telefoon roodgloeiend staat met vragen over wanneer de plaatjes toch eindelijk op internet gezet worden. Ik kan jullie bij dezen alvast doorsturen naar de blogs van Lindsey en Maud voor een kleine warming-up… Ik hoop dat ik met deze noodoproep bereik dat Henk en Hanneke een aantal eurootjes doneren zodat ik jullie wens eindelijk in vervulling kan laten gaan ;-)

Eigenlijk heb ik een bewogen en tevens rustig weekje achter de rug. Bewogen doordat ik meerdere malen afscheid heb moeten nemen en dat is natuurlijk nooit leuk. Maandag zat Tomas’ vakantie er alweer op. Het was tijd om naar huis te gaan. Balen, want de week was, zoals gewoonlijk, voorbij gevlogen. Wij met ons klein Hyundaitje volgeladen naar Hato Airport gereden, daar aangekomen bleek dat Tomas anderhalf uur vertraging had. Die minuten sloooopen voorbij. Bah! Alsof dat nog niet genoeg was, heb ik daarnaast nog afscheid moeten nemen van verschillende huisgenootjes waardoor het een “Hello, Goodbyeweekje” is geworden. We hebben namelijk ook weer nieuwe bewoners mogen verwelkomen.. Gezelllig!

De afgelopen week heb ik heel veel lessen mogen geven aan de stoere binky’s. Het ging erg goed. Ik merk wel dat de leerlingen de activerende werkvormen nog niet gewend zijn, waardoor de arme jongens me soms zeer verbaasd aankijken als ik vraag of ze een rollenspel willen doen in groepjes van vier. Ik vind het echter een erg leuke doelgroep. Voornamelijk doordat de lessen gericht zijn op verschillende spreekvaardigheden. De lessen hier sluiten perfect aan op het vak van mondelinge taalvaardigheid (MTV). Jeanette en Marloes, jullie enthousiasme komt goed van pas. De leerlingen leren bijvoorbeeld hoe een vergadering in zijn werk gaat en hoe ze een sollicitatiegesprek moeten voeren. Het is heel anders in vergelijking met het voortgezet onderwijs, maar dit spreekt me wel aan. Ik heb het gevoel dat het doel veel concreter is doordat ik weet dat de leerlingen het op stage in de praktijk uit kunnen voeren. Het enige waar ik hier niet aan kan wennen, is het feit dat er ‘gewoon’ slapende leerlingen in de klas zitten/liggen. Deze leerlingen mag ik volgens mijn begeleidster ook niet storen. In plaats van hun boeken, ligt de boekenTAS op tafel die dient als hoofdkussen. De boeken blijven ongerept in de tas en als de bel gaat, worden de leerlingen wakker gemaakt door de buurman of –vrouw en vervolgens lopen ze nietsvermoedend samen het lokaal uit. Het blijft apart. Zoals jullie weten, sta ik in een koelcel les te geven en daarnaast heb ik ook nog een SmartBoard tot mijn beschikking. Daar zit ik dan aan de andere kant van de wereld. Wat een (overbodige) luxe. Het is leuk om les te geven in een land waar Nederlands de tweede taal is. Vandaag stelde ik bijvoorbeeld de vraag: “Wat ben je aan het doen?” Waarop ik meteen het antwoord kreeg: “Ja, maar juffrouw ik ben aan het letoppen.” Ik moest echt mijn best doen om niet in de lach te schieten. Wat stage betreft zit het dus echt allemaal snor. Ik heb van mijn begeleidster de taak gekregen om veel activerende werkvormen in de lessen te verwerken. Dit verloopt voorspoedig. Hoewel de leerlingen er een beetje aan moeten wennen, lopen de lessen als een trein. Mijn stagebegeleidster heeft hulp nodig met een creatieve draai aan de modules te geven en hier help ik haar graag mee.
Op de UNA is sinds afgelopen donderdag een reader beschikbaar waarin de richtlijnen van de cursus vermeld staan. Gelukkig wat meer duidelijkheid. Veel puzzelstukjes vallen op hun plaats waardoor het zinvoller voelt om de lessen te volgen. De lessen blijven interessant waardoor we nog steeds elke week trouw op ons plekje in de klas zitten. Voorlopig blijven we hier ook nog braaf zitten want stiekem hangen we aan de lippen van de docent.

Als klap op de vuurpijl heb ik afgelopen zaterdag geen weekend gevierd, maar gewoon gewerkt. Namelijk op North Sea Jazz. Wat een ervaring! Lindsey, ik en andere huisgenoten hebben bij de ingang gestaan. We mochten de bezoekers verwelkomen en hun ticket scannen waar ze 180 dollar per stuk/avond voor betaald hadden. Het was super! Ik ging met het voorgevoel dat het publiek voornamelijk uit toeristen zou bestaan, maar het tegendeel bleek. Het festival werd druk bezocht door de locals. Jarenlang gespaard om bij dit feest aanwezig te mogen zijn. Toen wij pauze hadden, liepen we richting mainstage toen ineens Alicia Keys klonk. Wij als een speer richting het podium en jawel, daar stond ze in levende lijve de sterren van de hemel te zingen. Wauw! Kippenvel!

Als ik zo deze blog aan het typen ben, besef ik dat het helemaal geen rustig weekje was. Eigenlijk heb ik deze week ook weer veel gedaan, geleerd en genoten. Alles lijkt zo gewoon als je hier zit.. Ik moet echt diep graven in mijn geheugen wil ik deze blog op papier krijgen. Ik hoop dat ik jullie in ieder geval nog weet te boeien met mijn (bewogen) leventje op Curaçao.
Ik ga heel hard mijn best doen voor de foto’s.. Op Facebook zal ik er sowieso al een aantal zetten.

Veel kijkplezier!

Laat de lieve, hartverwarmende reacties maar weer komen..

Bon siman!
Evelien