Tijd voor POWER(nap)?!

Daar ben ik weer. Ik ben onderhand gewend aan het poko poko Antillianenleven, maar jullie zo te zien nog niet. Ongeduldig zitten mijn trouwe lezers wederom te wachten op alweer mijn vijfde blog. Sorry, inburgeren is hier ietsiepietsie sneller gebeurd dan verwacht. Wat vliegt de tijd! We zijn over de helft…Nooooooo! Mi ta gusta Korsou!
Wat betreft stage heb ik een interessante week achter de rug. Ik heb namelijk vorige week donderdag en vrijdag een vergadering bijgewoond over het Nederlands in het Curaçaose onderwijs. We hadden namelijk visite van het Nederlandse bureau ICE. Het niveau van het Nederlands is op dit eiland zorgwekkend. Wil niet zeggen dat heel de wereld ons schitterende taaltje moet spreken, maar voor de meeste Antilianen is dit zeer van belang. Een groot deel van de Curaçaose studenten wil namelijk hun studie voortzetten in Nederland. Dit wordt een probleem wanneer het Nederlands spreken niet van een leien dakje gaat. Vandaar dat het ICE bureau is opgericht. Zij willen er vanuit Nederland voor zorgen dat op Curaçao het niveau opgekrikt wordt. Op het Frater Aurelio is daarom een taalbeleidgroep opgericht die zich bekommert om het Nederlands niveau op hun school te verhogen. Deze groep werd uitgenodigd voor deze bijeenkomst en laat ik nu net het geluk hebben dat Lilly, mijn stagebegeleidster, ook bij deze groep gerekend wordt. Ze had speciaal een plekje voor mij gereserveerd waardoor ik meteen met mijn neus in de boter viel. Wat een ervaring. Ze gingen alle toetsen van het Frater Aurelio onder de loep nemen en kregen hier feedback over. Wat moest er getoetst worden en wat werd er uiteindelijk getoetst? Ik heb met open mond zitten luisteren. Het is namelijk zeer lastig om het niveau te verhogen, wanneer er door de docenten nauwelijks Nederlands gesproken wordt. Ik kan dit onderwerp daarom ook niet echt afsluiten in deze blog. Het is onbegonnen werk om het Nederlands van de docenten bij te spijkeren. Mijn stagebegeleidster zou me op de hoogte houden van de ontwikkelingen, dus ik ben zeer benieuwd.
Ook de regeltjes van het Frater Aurelio blijven me verbazen. Ik was namelijk een blokuur les aan het geven aan een derde klas. Tien minuten voordat de les afgelopen was, was ik klaar met de stof en voordat ik iets kon ondernemen, fluisterde Lilly iets in mijn oor. Ik heb denk ik welgeteld vijf keer gevraagd wat ze nou precies zei. HUH? “Laat ze maar even slapen?” Ik moest de leerlingen even tien minuten een powernapje laten doen. Dus daar stond ik dan.. “Oh, ik hoor net dat jullie eventjes mogen slapen dus bij dezen welterusten.” Het werd muisstil, er werd gevraagd of ik de lamp uit wilde doen en toen ik dit uiteindelijk deed, werden zelfs de telefoontjes in de tas gedaan. De multifunctionele hoofdkussens (de tassen) werden op tafel gelegd en de hoofden verdwenen in de rugzakken. Mijn stagebegeleidster gaf als argument dat ze beter konden gaan slapen dan gaan Facebooken. Ach ja, waarom ook niet? Misschien ook een idee om in Nederland in te voeren. Een powernapje is voor iedereen goed, toch? Die tien minuten had ik zelf ook moeite om mijn ogen open te houden.. Schaam, schaam, schaam! ;-)
Vandaag had ik alle moed bij elkaar gezameld om dan eindelijk die immens grote Christoffelberg te gaan beklimmen. Een must do op Curaçao. Na een dik uur rijden, kwamen we aan op de plaats van bestemming. Bepakt en bezakt met vijf liter vocht en zoute chips kon de trip van start gaan. Eventjes een kaartje kopen en dan tempo! Bij het kopen van het kaartje ging het al mis…. Vandaag kan de Christoffelberg niet beklommen worden. Het is te warm!!! Potverdorie. De moed zakte me in de schoenen.. Gelukkig hadden we gids Dirk (een ingeburgerde huisgenoot) bij ons en die wist ons op te vrolijken met een bezoekje aan de Shete Boka. Daar zijn een tiental baaien en inhammen waar drie soorten zeeschildpadden hun eieren leggen. Een daarvan is de Boka Pistol, een zeer nauwe inham waar de opgestuwde zee met pistoolschoten in de lucht wordt geëxplodeerd. WAUW, wat indrukwekkend. Foto’s zeggen meer dan duizend woorden en aangezien de familie Dinghs zo lief is geweest om mij te sponsoren, kan ik jullie hiermee verblijden.

Poeh, er staan toch weer meer lettertjes op papier dan dat ik van tevoren verwachtte. Stiekem maak ik toch meer mee dan ik denk op dit gezellige eiland. Aangezien de tijd zo vliegt, heb ik even een korte opsomming gemaakt van wat ik nog per se wil doen op dit eiland voordat ik weer in het vliegtuig stap. Met dolfijnen zwemmen, naar het Slavenmuseum en natuurlijk die beroemde Christoffelberg beklauteren. Nog genoeg leuke dingen voor de boeg die jullie de komende weken waarschijnlijk nog in mijn verslagen gaan lezen.. Dus houd vol!

Tot slot wil ik Tomasje bij dezen ook nog feliciteren met zijn verjaardag! Jammer dat ik er niet bij kan zijn, maar we hebben het hier, op onze vrije dag, ook wel een beetje gevierd. Ik hoop dat het daar, in het inmiddels weer koude kikkerlandje, ook is gelukt! PROOST!

Tot volgende week allemaal…

Liefs!